#1 - De Sprong In Het Diepe

De dag voor aanvang van een bijzondere tournee. Voor één keer eens niet de hort op met een voorstelling, dan wel vanuit een heel specifieke 'hoedanigheid'.

De voorbije maanden contacteerde ik scholen, instellingen die focussen op jongerenwelzijn, jeugdwerkorganisaties en sociaal-artistieke werkingen. Telkens stelde ik mezelf voor als "puberfluisteraar" en vertelde ik over mijn wens om adolescenten een stem te geven, via de creatie van een theatertekst - en productie. Daarna vroeg ik de verantwoordelijken of ik, vanuit dat opzet, hun jongeren 'mocht uithoren over hun gemoedstoestand'. Niet door middel van een klassiek interview, een groepsgesprek of een papieren enquete, wel zou ik mijn vragen verpakken in een éénmalige, laagdrempelige theaterworkshop. Zo komt het dat er nu alvast tien workshops op de planning staan en waarschijnlijk worden er daar nog enkele aan toegevoegd.

Morgen is mijn eerste halte een afdeling van een psychiatrische instelling in Zoersel, waar jongeren tussen 18 en 25 verblijven. Ik ging er eind november al eens kennismaken en trof een gemoedelijke plek aan, te midden van veel groen. Het onderscheid tussen patiënten en therapeuten was bij aankomst niet meteen zichtbaar - iets wat ik ongelooflijk positief vind.

Ik heb er mijn intenties toegelicht en voelde me er totaal op mijn gemak. Wat blijft hangen, is de allesbehalve hiërarchische sfeer en de indruk dat jongeren die daar verblijven, bekrachtigd worden in wie ze zijn. Iets waar ik me helemaal in kan vinden : elke mens overstijgt zijn gekwetste zelf, als hij oprecht gezien wordt in alles wat daar -potentieel- onder huist.

.

Omdat ik wilde weten of mijn basisvragenlijst die ik ga verwerken in de theaterworkshop, adolescenten aanspreekt, toetste ik deze al eens af bij mijn dochter Olivia. Ze is 15 en vertoeft in het midden van haar puberteitsstorm. Toen ik polste of ze er naar uitkijkt om volwassen te worden, gaf ze een gemengd antwoord. 'Ja' omdat ze meer vrijheid zal hebben dan nu. 'Nee' omdat 'volwassenen zo weinig aandacht krijgen'. "Hoe bedoel je ?" vroeg ik "Volwassenen worden minder gehoord in hun gevoel." ging ze kordaat verder, "er wordt geen aandacht aan jullie besteed. Jullie hebben kinderen, jullie mogen het niet tonen als jullie depressief zijn, want jullie moeten letten op jullie puber die mogelijk mentaal niet in orde is "

Terwijl ik haar antwoord uit typte, moest ik even slikken. Haar woorden resoneerden. Wat een voorbeeld geven wij aan jongeren, dat wij hen de indruk geven dat wij amper stilstaan bij elkaars welbevinden. En dat uitgerekend dat, hen angst inboezemt om op eigen benen te staan. Bedankt Olivia voor de reminder....Benieuwd welke spiegel mij morgen zal worden voorgehouden.